na odwrocie dwie papierowe nalepki: 1) 422/Leda/1919 (odręcznie); 2) 1927 APM109/Léda/422 0,70 xo, 48; 3) metka z odręcznie napisanym numerem 27

Pochodzenie:
Kolekcja prywatna, Polska

Wystawiany:
– „Bolesław Biegas – malarstwo i rzeźba”, Muzeum Mazowieckie w Płocku, 15
maja 2011 – 31 grudnia 2019 r.

Reprodukowany:
– „Bolesław Biegas 1877–1954”, Muzeum Mazowieckie w Płocku 1997, s. 123 (il.)
– Xavier Deryng „Bolesław Biegas”, Polskie Towarzystwo Historyczno-Literackie w Paryżu, Biblioteka Polska w Paryżu, 2011 r., str. 272

„W majestatycznej urodzie nocnego nieba, ogromna ściana ciemnoniebieskiej emalii usianej wyciszonymi gwiazdami czy też nieba wieczornego, którego błękit pogłębia się w falach, pozbawionych materii w tej słabnącej jasności, pod niebem ubarwionym ogniem zachodzącego słońca i jakby ustrojonym niezwykłym odlotem wielkich ptaków z purpury, szmaragdów, szafirów — skały, wyspa medytacji obsadzona wysokimi cyprysami i zamkami z sennych marzeń. Zamek zaczarowany, zamek księżycowej poświaty, zamek Atlantydy ukwiecający morze swym nagłym rozkwitem, zamek królów i królowych, wyobraźnia Biegasa buduje je z kształtów ludzkich, zastygłych w uroczystej ekstazie, melancholijnych królów, beznadziejnie zakochanych dziewic.
Gustave Kahn, „Boleslas Biegas. Les Nuits Mystiques”, [w:] „Exposition des Ouvres de Charles Hetherington le Célèbre Peintre Américain et de Boleslas Biegas Peintre Polonais”, Paris, Galerie André
Seligmann 1925, ss. 12–14

Z początkiem lat 20-tych XX wieku Bolesław Biegas maluje cały cykl obrazów o onirycznej i symbolicznej wymowie zatytułowany „Mistyka nieskończoności”. Było to swoiste oddanie hołdu Arnoldowi Böcklinowi i jego słynnej Wyspie Umarłych, która stała się ogromną inspiracją dla Biegasa. Kompozycje z tej serii to sceny utrzymane w mistycznej, niemalże teatralnej atmosferze nokturnów, spowitych w ciemnościach czerni i granatów, z osobliwym ukazaniem postaci w kontrastowej do tła, jasnej poświacie.
Obraz „Leda” zaprezentowana w katalogu jest doskonałym przykładem sceny z tego cyklu. Biegas wykorzystał tutaj motyw mitologicznej postaci Ledy, królowej Spraty, kochanki Zeusa, który uwiódł ją pod postacią łabędzia. Kompozycję ukazał w charakterystycznym dla tego cyklu mrocznej scenerii.
Pod górującym w cieniu strzelistym cyprysem widać postać jarzącej się srebrzystym blaskiem młodej blondynki. Jej smukła, wręcz kolumnowa sylwetka ukazana jest w lekko wygiętej w sensualnie erotycznej pozie z wyciągniętymi niczym w ekstazie ku górze ramionami. Przy niej stoi biały łabędź, z opartą głową na jej łonie. Do pary podpływa drugi łabędź, którego sylwetka odbija się w lekko zmąconej wodzie.