olej, płótno, 60 × 82,5 cm
sygn. i dat. p.d.: A. PIOTROWSKI. |1917.
„Antoni Piotrowski jako malarz należy do nielicznej już grupy artystów reprezentujących najlepszą tradycyę szkoły Matejki i wielkie umiłowanie sztuki, wzorowy rysunek, wzorową staranność w wykończeniu akcesoryów, talent w wynajdywaniu momentu malarskiego wśród najzwyklejszych nawet tematów. Poważny plon malarski jaki przekazuje sztuce polskiej zapisuje nazwisko jego w pierwszych szeregach pracowników pędzIa.” Antoni Piotrowski, Współczesne Malarstwo Polski z. VIII, tekst: Władysław Prokesch, nakładem Księgarni J. Czerneckiego w Wieliczce, Kraków, [bdw], s. 14.
Antoni Piotrowski W 1867 roku rozpoczął naukę rysunku u Wojciecha Gersona, którą kontynuował w jego warszawskiej Klasie Rysunkowej. W latach 1875–77 studiował w monachijskiej Akademii w pracowniach A. Strähubera oraz W. Lindenschmita. Następnie swe artystyczne studia kontynuował już w Krakowie w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki. Po ukończeniu studiów udał się do Paryża na cztery lata. Wtedy też brał udział w Salonach Paryskich (1880 r. i 1881 r.). Po powrocie do kraju, w Krakowie otworzył własną szkołę, w której nauczał malarstwa. Do grona jego uczniów należeli m.in.: O. Boznańska, J. Malczewski oraz H. Modrzejewska. W 1885 roku wyjechał do Bułgarii, gdzie pracował jako korespondent wojenny dla francuskich i angielskich pism, dokumentując swoimi rysunkami przebieg powstania Bułgarów przeciwko Turkom. Jego malarska twórczość, głównie związana z nurtem realistycznym, to przede wszystkim przedstawienia pejzaży oraz kompozycji z sielankowymi scenkami rodzajowymi z wiejskimi motywami. Artysta sięgał także po sceny historyczne, głównie związane z powstaniem styczniowym. Był również znakomitym portrecistą. Jego prace były wystawiane na wielu wystawach krajowych oraz zagranicznych. Obrazy Piotrowskiego należą do licznych zbiorów prywatnych, a także i polskich muzeów m.in. w Warszawie, Szczecinie, Krakowie, Łodzi.
Czytaj więcej
powrót
O nas
