Studiował na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego i w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał natomiast w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych, prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorujące się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców udała się do Krakowa. Krakowskie środowisko artystyczne, skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim, zaowocowało pogłębieniem jego zainteresowań awangardą. W 1945 roku Lenica powrócił do Poznania i zaangażował się w tamtejszą działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora. Ostateczny styl malarski artysty wyklarował się w 1955 roku, jako połączenie taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, by w siedzibie tej organizacji wykonać malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach. Największa wystawa jego dzieł odbyła się w 1974 roku w Galerii Zachęta.