olej, płyta, 78,5 × 60 cm
sygn. i dat. l. g.: a. karpiński. 921. VII
na odwrocie nalepka z napisem: a.karpiński/Bukiet kwiatów
Karpiński lubił i lubi malować kwiaty. Odczuwa ich miękkość, kruchość ich łodyg, delikatność płatków i niemal ich woń (A. Schroeder, Alfons Karpiński, [w:] Sztuki piękne, 1927/28, nr 7, Kraków 1928). Artysta potrafił tchnąć życie w martwe, nieistotne szczegóły codziennego życia, na pozór nic, a tymczasem wszystko razem tworzy śliczną harmonię (...) jest to cechą Karpińskiego, że umie z takich np. obojętnych nieraz okruchów wydobyć nowe, ciche życie (F. Klein, Sylwetki artystyczne. Alfons Karpiński, Tęcza, z.17, Kraków 1928)
W latach 1891–1899 studiował w krakowskiej SSP u F. Cynka, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza i L. Wyczółkowskiego oraz A. Ažbégo w Monachium (1903 r.). W latach 1904–1907 kontynuował naukę w ASP w Wiedniu u K. Pochwalskiego, następnie, w latach 1908–12, w Paryżu w Akadémie Willi oraz w 1922 r. w Akadémie Colarossi. Podróżował do Włoch, Londynu i Budapesztu. Osiadł w Krakowie. Od 1899 r. systematycznie brał udział w wystawach krakowskiego TPSP, którego w latach 1918–27 był wiceprezesem. Ponadto wystawiał w warszawskim TZSP i IPS oraz wielokrotnie za granicą, m.in. w Monachium, Rzymie, Brukseli, Amsterdamie, Buffalo i Nowym Jorku. Indywidualne pokazy twórczości artysty miały miejsce w Krakowie, Lwowie i Poznaniu. We wczesnym okresie malował pejzaże, widoki ulic, z czasem jego domeną stały się wizerunki kobiet, akty oraz przedstawienia kwiatów w wazonie, umieszczone często we fragmentarycznie ukazanych wnętrzach salonu, malowane drobnymi pociągnięciami pędzla, miękko nakładaną plamą barwną. Stosowane przez Karpińskiego środki wyrazu, m.in. rozproszone światło, rozmyty kontur, zgaszone kolory wzmagają nastrój melancholii, emanujący z jego prac.