Wystawiany:
– Wystawa zbiorowa Adama Bunscha, Hotel „Pod Orłem” Biała, grudzień 1937
– Adam Bunsch, wystawa retrospektywna, Muzeum Okręgowe w Lublinie, 1987,
– Adam Bunsch 1896–1969, Muzeum Okręgowe w Bielsku-Białej, Muzeum Diecezjalne w Katowicach, Muzeum Śląskie w Katowicach, 1992/1993
Opisany:
– Adam Bunsch 1896–1969, (katalog wystawy) Muzeum Okręgowe w Bielsku-Białej, Muzeum Diecezjalne w Katowicach, Muzeum Śląskie w Katowicach, Bielsko-Biała 1992, s. 79, nr. kat. 133


W swojej twórczości Adam Bunsch wielokrotnie malował kompozycje z motywami religijnymi. Jednak nie były to sceny osadzone w tradycyjnie znanych sceneriach. Bunsch przełamuje powszechnie znany kanon, uaktualniając te motywy, poprzez ukazywanie scen we współczesnych mu realiach, z uliczkami, przedmieściami; postaci są ukazywane w ówczesnych strojach. Przez to opowieści ewangeliczne stają się bliższe widzowi.
„Sakralna twórczość Adama Bunscha wyrasta z tych przemian i zjawisk jakim podlegało całe malarstwo religijne XIX stulecia, odchodzące od tradycyjnej formuły obrazu kultowego ku wielorakim kreacjom przedstawienia religijno-rodzajowego, religijno-alegorycznego, religijno-symbolicznego. W płótnach „Zmartwychwstanie” (1928), „Wskrzeszenie Łazarza” (1929), „Kielich goryczy” (dwie wersje 1930), Jod krzyżem” (1930), „Niewiasty u grobu” (1930), „Jawnogrzesznica” (1931), „Zwiastowanie” (1932), „Wskrzeszenie córki Jaira” (1932) malarz nie poprzestaje na powtarzaniu tradycyjnych schematów malarstwa sakralnego. Zrywa ze zwyczajową chrześcijańską tematyką, która zyskuje inny wymiar i kontekst. Poprzez aktualizację wątków biblijnych, wprowadzanie ich do życia współczesnego artysta głosi swoją sztuką odnowę moralną. Niezależnie od treści religijnych obraz staje się symbolem czasu. Ulubionym tematem Bunscha jest biblijny wątek Marii Magdaleny połączony z dziewiętnastowieczną symboliką kobiety upadłej. Autor wyraża tu specyficzny rodzaj religijności, oparty na osobistych odczuciach. Maria Magdalena ukazana w obrazach,, Pod krzyżem”, „Jawnogrzesznica”, „Przebaczenie”, wywodzi się z symboliki kobiety ewokującej negatywne siły niewieście, szokujące mieszczańską moralność. Czasami jednak siła wizji przeżycia religijnego przerasta możliwości koncepcyjne Bunscha, dając banalne rozwiązania tematu. Wątek ten określa pewne pokrewieństwo duchowe malarza z twórczością prerafaelitów. Artysta kontynuuje treści, jakie zawiera w sobie malarstwo Williama Holmana Hunta czy Sir Johna Everetta Millasa. Refleksje Bunscha wykazujące, iż postęp techniczny czasów miasta, maszyny i wynalazczości mija się z postępem moralnym, są bliskie myślom wiktoriańskiego filozofa Theodora Carlyle.”
Adam Bunsch 1896–1969, Bielsko-Biała 1992, s. 10