olej, płótno, 57,5 × 41 cm, w świetle ramy
na odwrocie w lewym dolnym rogu: [pieczęć:] WŁADYSŁAW ŚLEWIŃSKI |ze spuścizny |POŚMIERTNEJ/[odręcznie ołówkiem:] E. Ślewińska
Wystawiany i reprodukowany:
Władysława Jaworska, Władysław Ślewiński 1854–1918, Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe Warszawa 1983, poz. 283, ilustracja nr 255
Henry Moret, Emile Jourdan, Roderic O`Conor, Władysław Ślewiński, Musée de Limur, Vannes 1966, kat. 126
Do obrazu dołączona opinia Władysławy
Pochodzenie:
Kolekcja prywatna, Polska
Arthur G. Altschul, Nowy Jork
Kolekcja Eugenii Ślewińskiej, Paryż
Kolekcja rodziny Primel-Lagrange, Tours
„Szerokim polem wypowiedzi Ślewińskiego, ukazującej inną jeszcze stronę jego twórczości – strony bardziej intymnej i kameralnej, jest martwa natura, wliczając w to i kompozycje kwiatowe. Można zaryzykować twierdzenie, że w martwej naturze i kwiatach wypowiedział się najpełniej i najbardziej osobiście. I to w sensie emocji, jak i malarskiego kunsztu. Na tle malarstwa polskiego należy Ślewiński – obok sporadycznie sięgających do martwej natury takich malarzy, jak: Józef Pankiewicz, Olga Boznańska, Leon Wyczółkowski – do pierwszych artystów uprawiających ten gatunek w takiej skali. Zasługą Ślewińskiego jest wprowadzenie do malarstwa polskiego martwej natury na zasadzie równouprawnionego z innymi rodzaju.”
W. Jaworska, Władysław Ślewiński, Warszawa 1991, s. 82