19. Teodor Axentowicz | Portret damy, 1910 r.

?Axentowicz?. Nazwisko to jakoby jakaś etykieta piękna o subtelnej harmonii barw pastelowych. Karta wielka w historii sztuki polskiej. (?) Głowa kobieca ? to specjalność mistrza Axentowicza. Malował piękności z arystokracji i patrycjatu krakowskiego. (?) Powiewnie rzucana kreska pastelowa Axentowicza wybierała z modelu tylko to, co piękne i charakterystyczne, topiąc w delikatnym cieniu ujemne rysy. A zawsze między postacią, a patrzącym na nią widzem zawieszała jakby eteryczny woal sentymentu.?
M. Janoszanka, Wspomnienie o Axentowiczu,
?Kultura. Tygodnik literacki, artystyczny i społeczny?, 1938, nr 37, s. 7 Prawdziwą pasją malarską Axentowicza był portret pastelowy; w tej też technice stał się prawdziwym perfekcjonistą. Rysował najchętniej pełne wdzięku i urody kobiety, pozbawione uśmiechu piękne damy ? ?les belles femmes de la belle epoque?, portrety inspirowane malarstwem Giovanniego Boldiniego i Jamesa Mc Neilla Whistlera. (?) W spuściźnie artystycznej Axentowicza pozostały setki portretów pastelowych bliżej nieznanych nam dzisiaj dam promieniujących paryskim szykiem ? piękności w sukniach balowych, ozdobionych wyrafinowaną biżuterią, spowitych futrami, w nobliwych kapeluszach, trzymających w ręku wachlarze, kwiaty, maski (?).?
S. Krzysztofowicz ? Kozakowska, Ouevre Teodora Axentowicza, w: Teodor Axentowicz 1859?1938 [kat. wyst.], Krakow 1998, s. 12?13