„Przedmiot w swym pięknie i różnorodności materii staje się jego punktem zainteresowania. Jest zafascynowany lśniącą powierzchnią szkła, chropowatą korą drzewa, soczystością dojrzałego owocu. Odtworzyć w obrazie te różnice materii, wydrzeć tę tajemnicę naturze, wydobyć z farby jak ze struny dźwięk – oto w skrócie program, który formułuje dla siebie
Makowski…”
W. Jaworska, Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, Wrocław 1964, s. 79.


„Często wracam do martwych natur, które mi pozwalają swobodnie myśleć i wyszukiwać kształty, ich plastyczny wygląd i możliwość przedstawienia na płótnie. (…) Lubię malować realnie. Materialna strona przedmiotów w obrazie jest jego bogactwem. Pragnę farbami wydobywać życie.”
T. Makowski, Pamiętnik, s.118–120.


„Powinno się rysując na naturę patrzeć, ale jej nie widzieć, widzieć natomiast siebie wszędzie. Patrzeć naiwnie, a szerokością spojrzenia obejmować. Miłować kształty, ale i kreskę, która jest ich określeniem. Miłować barwy jak dźwięki. Mieć zdolność zachwytu i siłę odtwarzania. Płótno powinno być ulubionym przedmiotem rozmyślania. Malujcie prosto i szczerze, ale
nigdy obojętnie. Popatrujcie w przyrodzie nie jej twory, lecz tajemnice, na mocy których wszystko przyobleka się w kształty.”
Fragmenty rękopisu Makowskiego, cyt. za: W. Jaworska, Tadeusz Makowski, polski malarz w Paryżu, Wrocław 1976, s. 97–98.