W maju 1955 roku Kantor wyjechał na festiwal teatralny do Paryża i natychmiast skorzystał z okazji, by zwiedzając muzea i galerie, nawiązać zerwany na osiem lat kontakt ze światowym malarstwem. Jego uwagę przykuło malarstwo abstrakcyjne m.in. Wolsa, Georgesa Mathieu, Hansa Hartunga czy Jacksona Pollocka.
W połowie lat pięćdziesiątych [Kantor] zamknął etap malarstwa metaforycznego i zaczął kreować obrazy informel. Podobnie jak w latach czterdziestych wyruszył z apostolską misją krzewienia nowego kierunku, przedstawiając taszyzm jako ostatnie ogniwo historycznego łańcucha sztuk. W informelu Kantor dojrzał dużo zbieżności ze swoimi poszukiwaniami ilustrowania przestrzeni wewnętrznej i jej ruchliwości życia. Fascynowało go działanie przypadku i sama „akcja malowania”.
Lech Stangret, Tadeusz Kantor. Malarski ambalaż totalnego dzieła, Kraków 2006, s. 27, 30
Mała historia taszyzmu: Taszyzm – zamącenie klasycznej organizacji, rodowód: surrealizm, hazard, przygoda, gest – działanie, automatyzm, (…) obraz powinien róść jak natura, nie może być przewidziany apriorycznie do końca – wtedy byłby zamknięty.
Tadeusz Kantor, notatki 1957/58, cyt. za: Tadeusz Kantor. Wędrówka, Kraków 2000, s. 51