R ę k o j e ś ć otwarta, oprawa żelazna. Jelec prosty, krzyżowy, w przekroju czworoboczny, ze smukłymi wąsami. Ramiona jelca zakończone spłaszczoną kulą. Pochylona do przodu kulista głowica z otworem na temblak. Trzon rękojeści wykonany z dwóch okładzin z kości słoniowej, przytwierdzonych do trzpienia dwoma nitami na ozdobnych podkładkach. Grzbiety okładzin ujęte gładką, stalową listwą. G ł o w n i a perska wykuta z twardej damasceńskiej stali, o bardzo dużej krzywiźnie, w przekroju klinowa, lekko wyoblona na grzbiecie, jednostajnie zwężająca się ku sztychowi. Kształt głowni typu „szamszir”, tzw. lwi ogon. Na zewnętrznym płazie inkrustowane złotem znaki płatnerza tureckiego. P o c h w a z łubek drewnianych, obciągniętych czernioną skórą, zszytą pośrodku wewnętrznej strony. Okucia srebrne. Długa szyjka z rozporkiem i wyprofilowanymi ngniazdami na wąsy jelca oraz ryfką w dolnej części. Poniżej druga ryfka, obie z ruchomymi koluszkami na grzbiecie pochwy. Długi trzewik
zakończony symetryczną zębatą ostrogą. Srebrne okucia bogato dekorowane cyzelowanym, ciągłym ornamentem floralnym.

Bardzo ładna turecka szabla oficera jazdy, z głowicą i jelcem perskim ze stali damasceńskiej. Rękojeść i pochwa tureckie, co w owym czasie było zjawiskiem powszechnie stosowanym – głownie sprowadzano m. in. z Persji i oprawiano je w miejscowych firmach płatnerskich.