2. Magdalena Abakanowicz | Piotr i Paweł, 2009 r.

Proweniencja:
– Studio Magdaleny Abakanowicz
– kolekcja prywatna

Wystawiana:
– Magdalena Abakanowicz, Kulturzentrum Englische Kirche 05.09.2009 - 04.10.2009 / Galerie Scheffel 05.09.2009–25.10.2009, Bad Homburg vor der Höhe
– Effigies of life. Ślady istnienia a tribute to / w hołdzie dla MAGDALENA ABAKANOWICZ. Wystawa retrospektywna, Galeria Dworcowa, 23.06.2017–25.08.2017, Wrocław
– Aukcja Rzeźby. Wystawa przedaukcyjna, Sopocki Dom Aukcyjny, Bydgoszcz, 27.11–15.12.2018

Do obiektu dołączono dokumentację badawczo-konserwatorską wykonaną przez PRACOWNIĘ ANALIZ I KONSERWACJI DZIEŁ SZTUKI NCP POLAND Sp. z o.o.

Praca składa się z dwóch figur naturalnych rozmiarów przedstawiających ludzkie sylwetki stojące na podestach. Rzeźby odlano w brązie, jednak sama forma została wykonana w tak charakterystycznym dla artystki materiale, jakim jest płótno jutowe. Napięcie, jakie rodzi z kontrastu pomiędzy miękkością tkaniny oblepiającej ciało i wiernie oddającej jego organiczne kształty, oraz twardością metalu, w której zostały one utrwalone należy do jednej z cech rozpoznawczych twórczości rzeźbiarki. Korpusy rzeźb są wydrążone, nasuwają skojarzenia ze skorupami, z zewnętrzną powłoką zdjętą z żywego organizmu. Kruchość ciała, delikatność jego powłok w zderzeniu z bezwzględnością procesu przemijania oraz rozkładu, którym ono podlega absorbowały artystkę, która tworząc kolejne humanoidalne postaci próbowała zmierzyć się z ową nieuchronnością. Nieustannie powracający w twórczości Abakanowicz problem tożsamości jest szczególnie widoczny w prezentowanej przez nas rzeźbie – jedynie Piotr posiada rysy twarzy, Paweł pozbawiony jest tego podstawowego czynnika stanowiącego o tożsamości. Wydaje się, że to unikanie indywidualności brało się z czegoś, co sama artystka określiła jako dodawanie własnych obaw do tych zamierzchłych. Z jednej strony życie ludzkie odczuwane w sposób niemal bolesny w całym jego jednostkowym, biologicznym wymiarze, z drugiej widoczna fascynacja gromadą, stadem, w którym nie liczy się pojedynczy osobnik, a masa, kształtowały proces twórczy artystki. Pozornie statyczny, hieratyczny układ postaci został zaburzony dzięki ekspresyjne opracowanie ich powierzchni i zastosowaniu różnych faktur: płaszczyzn gładkich, groszkowanych oraz sugerujących splot włókien lub usłojenie. Kolorystyka rzeźb utrzymana jest w naturalnej dla brązu złotobrązowej tonacji, pokrytej równomiernie brązową patyną, z nielicznymi przetarciami. Siłę wyrazu rzeźb dodatkowo potęgują ich naturalne rozmiary – postaci dominują w otaczającej je przestrzeni. Rzeźby stanowią przykład typowych dla Magdaleny Abakanowicz realizacji – zdeformowanych figur pozbawionych konkretnych detali, które mogłyby zdradzać ich indywidualność, wskazują raczej na dehumanizację i deindywidualizację człowieka. Ich zniszczone ciała mówią o przeżytych trudach i cierpieniach, ciężarze cielesności. Bohaterowie stają się bezimienną masą. Zawężając interpretację można przyjąć, że sylwetki przedstawiają ważne dla chrześcijaństwa postaci: apostołów św. Piotra i św. Pawła – mężczyzn o silnej woli, zdolnych do przetrwania wszelkich prób i cierpień. Rzeźby stają się zatem symbolem ludzkiej wytrzymałości i determinacji; postaci skierowane w tą samą stronę sugerują ich wspólny cel i zjednoczenie w walce.