Sopot nazywany był w polsko i niemieckojęzycznej prasie przedwojennej Perłą Bałtyku i Monte Carlo Północy. Okres największej prosperity tego kurortu trwał od ostatnich lat XIX wieku do wybuchu drugiej wojny światowej. Wówczas to wymieniany był na równi z takimi uzdrowiskami jak Baden Baden, Karlsbad, Nicea, Bad Kissingen czy Brighton. W dobrym tonie było przynajmniej raz w roku odwiedzić Sopot lub Zoppot. Tu budowali swoje domy bogaci gdańszczanie, wypoczywali zamożni warszawiacy, chętnie przyjeżdżali dla poratowania zdrowia mieszkańcy Berlina, Drezna, czy Poznania. Sopot był elegancki i wytworny, przepełniony wielojęzycznym tłumem kuracjuszy i letników, a z czasem także miłośników hazardu. M. Górska-Karpińska, Grand Hotel Sopot, Warszawa 2013, s. 15

Tradycja leczniczych kąpieli w wodzie morskiej sięga lat 60. XVII w. i była konsekwencją rozwoju dziedziny medycyny, jaką była balneologia, a której genezy upatruje się już w starożytności. Jednak wzmożenie zainteresowania zakładami kąpielowymi przypadło dopiero na koniec XVIII w. jako trend przejęty z Anglii, gdzie kąpiele morskie cieszyły się dużą popularnością. Pierwsze łaźnie kąpielowe w Sopocie postawiono w 1819 r. z inicjatywy Carla Wegnera, właściciela dużego majątku ziemskiego. Jednak kluczowym wydarzeniem w historii miasta jako uzdrowiska było otworzenie praktyki lekarskiej przez doktora wojsk napoleońskich, Jeana Georgesa Haffnera i wybudowanie przez niego zakładu kąpieli leczniczych w 1823 r. Po śmierci Haffnera, prowadzeniem kompleksu zajęli się spokrewnieni z jego córką Böttcherowie, aż do wykupienia w 1877 r. przez gminę sopocką. W latach 1903-1904 władze miasta wybudowały istniejący po dziś dzień, nowy, luksusowy budynek zakładu balneologicznego według projektu Paula Puchmüllera. Dzięki modzie na lecznicze kąpiele morskie i rozwojowi urbanistyki uzdrowiskowej, Sopot „z niewielkiej osady wiejskiej wizytowanej w przez 82-letników w 1820 roku przekształcał się w słynny bałtycki kurort z 20 110 kuracjuszami w roku 1914”. (Źródło: M. Buchholz-Todoroska, Migawki z Sopotu, Sopot 2009).

Prezentowany w katalogu obraz przedstawia Łazienki Północne w Sopocie. W tle rysuje się gdyński Klif Orłowski. Praca najprawdopodobniej jest malarskim wspomnieniem z pobytu artysty w sopockim kurorcie pod koniec XIX w. lub na początku nowego stulecia, przed gruntowną przebudową w 1903 r. Uwieczniona na obrazie grupa plażowiczów odziana jest w pełne stroje – ówczesne przepisy porządkowe nie pozwalały na otwartej plaży na odsłanianie ciała. Jedynie na terenach zamkniętych, specjalnie do tego wyznaczonych, tzw. Familienbad (łazienki rodzinne), dozwolone było pojawienie się w stroju kąpielowym. Pochwalski podobnie jak i inni przedstawiciele środowisk artystycznych (Władysław Reymont, Stanisław Witkiewicz, Leon Wyczółkowski) odwiedzał nadmorskie kurorty. Słownik Artystów Polskich wzmiankuje pobyt malarza na wybrzeżu także w sierpniu 1929 r.

* Do obiektu zostanie doliczona opłata wynikającą z tzw. droit de suite, tj. prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymywania wynagrodzenia z tytułu dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy dzieł. Opłata będzie obliczana gdy równowartość kwoty wylicytowanej przekroczy 1000 zł. Do 500 000 zł wynosi 5% od kwoty wylicytowanej, a powyżej 500 000 wynosi 3% od kwoty wylicytowanej. W Polsce droit de suite reguluje art. 19-195 ustawy o prawach autorskich i pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. z późniejszymi zmianami, zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej dyrektywą 2001/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki.

Dodatkowe zdjecie:
Pocztówka z Sopotu, Plaża i łazienki, Wyd. Stengel & Co., 1897
(reprod. W: Sopot na starej widokówce, Elbląg 2015, s. 112