LITERATURA:
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 160

W roku 2000 Janusz Orbitowski podjął decyzję wyzbycia się w swoim malarstwie jakichkolwiek barw chromatycznych i posługiwania się odtąd wyłącznie bielą. (…) Dla Orbitowskiego biel była możliwością osiągnięcia maksymalnej emanacji światła. Ona najpełniej realizowała ruchliwy teatr cieni na wypukłościach i wklęsłościach reliefów. Tak następowało zderzenie tego, co widzialne i niewidzialne, co oczywiste i niedopowiedziane, utajone, więc tajemnicze. W odrzuceniu wszelkich cech dekoracyjności, w ciszy, milczeniu i ascezie bieli odnajdywał artysta magię i wzniosłość świeckiej metafizyki, bez której nie ma sztuki. Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 136