Wystawiany:
Jacek Malczewski. Samotny wędrowiec, Muzeum Okręgowe w Suwałkach, 24 października 2002 – 15 lutego 2003,
Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, kwiecień 2001 – listopad 2001 Jacek Malczewski (1854–1929).
W 150. rocznicę urodzin i 75. rocznicę śmierci, Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, październik 2004 – styczeń 2005
Reprodukowany i opisywany:
Jacek Malczewski. Samotny wędrowiec, Muzeum Okręgowe w Suwałkach, 2002 r, [katalog wystawy], ilustr., nlb.
Zofia Katarzyna Posiadała, Jacek Malczewski (1854–1929). W 150. Rocznicę urodzin i 75. rocznicę śmierci, [katalog wystawy] Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Radom 2004, s. 36 (ilustr), s.177; dodruk z 2008 r, s. 24 (ilustr.)

Pochodzenie:
Kolekcja prywatna, Polska.

Znamiennym rysem w dorobku artystycznym Malczewskiego, oprócz obecności całej gamy fantastycznych stworów przybierających postać chimer, faunów, rusałek i harpii, jest niezliczona ilość autoportretów. Ta silna tendencja do portretowania swojej osoby odbijała się szerokim echem wśród jemu współczesnych i stanowiła materiał do pogłębionych studiów przez krytyków i historyków sztuki. Przez niektórych utożsamiana była ze skłonnościami narcystycznymi i dandyzmem, w opinii innych była przejawem artystycznej ironii, w której poprzez „nieustanne uruchamianie zabiegów iluzji i deziluzji (…) osiąga w rezultacie najwyższą powagę obowiązków moralnych i intelektualnych wobec własnego dzieła.” „W swoich wizerunkach przez całe lata konfrontował siebie samego z całym światem. Wiernie odtwarzał rysy zewnętrzne, nie próbując prawie nigdy zdradzać swoich przeżyć. Twarz pozostawała na ogół zamknięta, niedostępna” Zofia Katarzyna Posiadała, Jacek Malczewski (1854–1929). W 150. Rocznicę urodzin i 75. rocznicę śmierci, Radom 2004, s. 8 [kat. wyst.]
Omawiany autoportret jest jednym z wcześniejszych w twórczości Malczewskiego. Z tego samego roku pochodzi „Autoportret z satyrami w tle (w białym swetrze)”, znajdujący się niegdyś w zbiorach Feliksa Jasieńskiego Mangghi, zapowiadający obszerny w dziele artysty i tak istotny dla jego całej twórczości rozdział wizerunków własnych (fragment opinii Adama Konopackiego, 1998 r.)