[O istocie czarnych obrazów] Są to obrazy mocno przyciemnione, aż gęste od wewnętrznych napięć kolorystycznych, ukrytych poza płaszczyzną powierzchni – czasem gładkiej, czasem chropawej, o zróżnicowanej rodzajowo, nierównej fakturze. Czerń, przeważnie z domieszką odcieni granatu i fioletu, jest miejscami raczej głęboka i tkwi w niej coś, co sprawia, że postrzega się ją jako kurtynę, jako ruchomą, falującą zasłonę, która prowokuje do wejrzenia dalej, poza nią, w głąb, do niewyrażalnego.
(…) Egzystencja jest trwaniem ulotnym, chybotliwym, ale błysk koloru – rozświetlający
mroczną płaszczyznę obrazu – oznacza więcej niż jeszcze jedną metaforę losu. Ukazuje
drogę do świata znaczeń, które nie poddając się słowom, przypominają, że poza ich obrębem pozostaje coś niezmiernie ważnego.
Prof. Alicja Kuczyńska, recenzja wystawy w Pałacu w Oborach 1991 – 1992, „Nowa Europa”, 8.04.1992