„…Epstein rozwija swoje zdolności malarskie w plenerze. Kontynuuje przy tym oryginalną umiejętność geometryzowania form oraz pogłębia zdolności sprawnego operowania kolorem. Struktura pejzażu Epsteina i sposób malowania noszą w sobie znamiona fascynacji malarstwem Cezanne’a. Artysta odbywa niedalekie podróże, początkowo głównie na południe od Paryża. (…) Celna charakterystyka tych pejzaży pojawia się w późniejszych tekstach z lat dwudziestych, w których słusznie zauważa krytyk [Gustave Coquiot], iż są one: „(…) jeszcze bardziej osobliwe, skąpane w metalicznych błękitach, zgaszonych zieleniach i łososiowych różach.” (…) W każdej ze swoich wypraw Epstein nie tylko potrafi odkryć istotę krajobrazu, ale też maluje ludzi, przedstawiając ich codzienność oraz relacje, wydobywając w ten sposób lokalny koloryt nie tylko miejsca, ale i społeczności.”
Henri Epstein, [seria: Mistrzowie École de Paris], Warszawa 2015, s. 37, 47