Obrazy czarne (...) oceniane są przez krytykę jako jedne z najciekawszych. Wizualnie
przywodzące na myśl działania czysto graficzne, są malarskimi rarytasami, zbudowanymi z czystej czerni i bieli. (...) Jest więc kontrast światła i mroku, mistrzowskie operowanie natężeniem półcieni, rysunek, którego nie sposób niczym oszukać. (...) W obrazach dominuje światło – rozproszone lub mocno jarzące się punktowo, ślizgające się po formie albo ją podkreślające – światło magiczne, tworzące swym blaskiem i niespodziewaną jasnością atmosferę tajemniczości i metafizycznej poetyki.
Joanna Warchoł, Grzegorz Stec. Malarstwo, Kraków 2019, s. 11–12