„Zdawana uroiłem sobie świat własny – na uboczu – zarówno w malarstwie, jak w zjawiskach z pozoru bagatelnych, lecz dla mnie – w sam raz interesujących.”
„Apoloniusz Kedzierski o swjem malarstwie”, w: Sztuki Piękne, rocznik VIII, 1932, s. 7

„Kędzierskiego możnaby nazwać malarzem rodzajowym, gdyż najczęściej za temat służą mu sceny powszednie z bytu codziennego, zaczerpnięte z życia zwłaszcza ludu, który podpatruje wszakże nie tyle może ze stron charakterystyczno-obyczajowych, ale raczej malowniczych. I rodzajowość też jego nie opiera się na suchem przedstawieniu anegdoty, na nowelistycznem zestawianiu postaci i przedmiotów w pewnych określonych stosunkach wzajemnej łączności, przez które opowiada się takie, a nie inne zdarzenie, ale wypada z ujęcia tej łączności, jakie zjawisko przedstawia z konieczności w bezpośredniej wizyi wzrokowej. Człowiek, czy zwierzę występują tu nie jako aktorzy, grający główne role na tle pejzażu, traktowanego jako dekoracye, a akcesoria teatralne, potrzebne do dobrego urządzenia sceny. Lecz wszystko to jest równoznaczne i równoważne, jako całość ogólnego wrażenia barwnego. Człowiek jest tu tylko mniej lub bardziej kolorową plamą w zgodnym zespole tonów, składa się z mniej lub bardziej intensywnych wartości świetlnych, zalewających w danej chwili cała objętą wzrokiem przestrzeń. Ale plama ta czy kompleks plam najróżniejszych ma swoją treść wewnętrzną, swoje życie indywidualne, jest cząstką duszy wszechświata”.
T. Jaroszyński, Apoloniusz Kędzierski, Sylwetka Artysty, w: Tygodnik Ilustrowany, 1907, nr 30, s. 605