Rozpoczętą w 1868 r. naukę w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Rafała
Hadziewicza i Wojciecha Gersona, kontynuował w akademiach w Dreźnie i Pradze. Na
przełomie lat 1872/1873 podjął naukę w Monachium w pracowni Aleksandra Wagnera,
następnie zaś Józefa Brandta. Począwszy od lat 70. prezentował i sprzedawał swoje obrazy
w monachijskich galeriach, m.in. w prestiżowej Galerii Wimmer. Rokrocznie wystawiał
w tamtejszym Glaspalast, zdobywając w 1892 r. złoty medal. Ekspozycje te, trwające
4–5 miesięcy, cieszyły się dużą frekwencją. Otwarcia dokonywał książę regent Luitpold (syn
Ludwiga I Wittelsbacha), w kolekcji którego znajdowały się obrazy polskich malarzy, w tym
Wierusza-Kowalskiego. Od 1887 był członkiem monachijskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych,
w 1889 otrzymał tytuł profesora tamtejszej akademii, rok później został jej honorowym
członkiem. Poza Monachium prezentował swą twórczość m. in. w Berlinie, Wiedniu, Lwowie.
Mieszkając za granicą, uczestniczył również w wystawach krajowych, m.in. TZSP, gdzie
w 1884 r. zdobył I nagrodę za obraz „Jesienią”. W latach 90. nawiązał współpracę z polskimi
pismami kulturalno-społecznymi, jak „Wędrowiec”, „Kłosy” czy „Tygodnik Ilustrowany”, na
łamach których prezentował swą twórczość. Reprodukcje dzieł artysty pojawiały się także
w niemieckiej prasie i albumach malarskich. Obrazy Wierusza-Kowalskiego, poza muzeami
polskimi, znajdują się m.in. w Nowej Pinakotece w Monachium, w muzeach w Dreźnie,
Moskwie, Berlinie i Stanach Zjednoczonych.
Przeważająca we wczesnych latach monachijskich, będąca wyrazem wpływu Brandta,
tematyka historyczno-rodzajowa i kaukaska, w latach 80. ustąpiła tematyce rodzajowej,
czerpiącej obficie z obyczajowości polskiej wsi. Tematami obrazów stały się więc sceny ją
ilustrujące: przejazdy konne, zaprzęgi, kuligi, orszaki weselne, polowania, zabawy, zaloty,
a także motywy żydowskich miasteczek i ich mieszkańców. Tło dla tych wyobrażeń stanowi
polski krajobraz, zaśnieżone pola, rozległe łąki, błotniste drogi. Artysta chętnie powtarzał
cieszące się powodzeniem tematy. Jednym z nich był motyw jadących konnym zaprzęgiem
młodych wieśniaków, często pary. Tego typu przedstawienia, obecne w twórczości Wierusza--Kowalskiego już w latach 70., charakteryzują się dużym ładunkiem emocjonalnym oraz
psychologicznym zróżnicowaniem postaci.
Przykładem tego jest prezentowany na aukcji obraz, ukazujący parę młodych ludzi
w saniach ciągniętych przez konia po oblodzonej drodze. W oddali widoczne podążające za
nimi dwa końskie zaprzęgi. Tło stanowi zimowy, wieczorny pejzaż. Widzimy tu charaktery
styczne dla artysty rozwiązanie kompozycyjne, oparte na diagonalach wyznaczanych ruchem
poszczególnych sań, wprowadzające wyważoną dynamikę. Wzrok widza skupiają bohaterowie
przedstawienia umieszczeni na pierwszym planie w oprawie rozległego, nastrojowego pejzażu,
budowanego łagodnym tonowaniem barw. Gasnący z wolna dzień, zachodzące słońce,
barwiące śnieg odcieniami fioletu, wyodrębnienie pierwszoplanowej sceny sprzyjają nastroju
intymności. W szczegółach widoczny jest doskonały warsztat malarski.
Jak pisał w 1895 r. malarz i krytyk sztuki Henryk Piątkowski: „Dziś już dzięki szerokiemu
uznaniu, jakie zdobył za granicą, Kowalski zaliczonym został do owego ciasnego kółka
naszych wielkości malarskich, które do niedawna jeszcze tworzyli: Matejko, Siemiradzki
i Brandt.”
za: H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach
1828–1914: materiały źródłowe, Kraków 1994
Obraz „Zaloty” pochodzi z dojrzałego okresu twórczości Alfreda Wierusza-Kowalskiego.
Posiada wszystkie znamiona jego wykształconego warsztatu artystycznego i talentu.
Charakteryzuje się doskonałą, wyważoną, przemyślaną kompozycją i takąż, subtelną,
wyrafinowaną kolorystyką. Dynamizm, zharmonizowanie wszystkich elementów formalnych
dzieła, nastrojowość czynią z „Zalotów” dzieło wysokiej wartości artystycznej.
z opinii Elizy Ptaszyńskiej.