R ę k o j e ś ć otwarta, oprawa mosiężna. Jelec prosty, krzyżowy, w przekroju czworoboczny, z długimi smukłymi wąsami z ością i długimi ramionami zakończonymi buławkami. Krzyż jelca obustronnie dekorowany ukośnymi nacięciami, które tworzą w środku kwadrat o wklęsłych bokach. Pochylona do przodu kulista głowica z otworem na temblak. Otwór po obu stronach uzbrojony mosiężną, wydłużoną ku tyłowi tulejką. Trzon rękojeści wykonany z dwóch okładzin z kości słoniowej, przytwierdzonych do trzpienia dwoma nitami. Grzbiety okładzin ujęte gładką mosiężną listwą.
G ł o w n i a stalowa, polerowana, o znacznej krzywiźnie, szeroka, o przekroju w kształcie litery „T”. Długie, obosieczne pióro, sztych w linii grzbietu.
P o c h w a z łubek drewnianych, obciągnięta czarną skórą, zszytą pośrodku strony wewnętrznej. Okucia mosiężne. Długa szyjka z wyciętym grzbietem i wyprofilowanymi gniazdami na wąsy jelca. Jedna ryfka z szerokim, motylkowym pierścieniem i dwoma ogniwkami z ruchomymi koluszkami po obu stronach. Trzewik bardzo wysoki. Przy pochwie dodana współcześnie linka do troczenia.

Tego typu szable były na wyposażeniu w oddziałach piechoty janczarskiej od początku XVIII do połowy XIX w., kiedy to formacja janczarów została zlikwidowana.