R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa stalowa z drewnianym trzonem. Jelec prosty, z szerokiego płaskownika, tworzącego ażurowy przedni kabłąk, zwiniętego w trzy pręty przy głowicy, z poziomym bolcem mocującym oprawę u góry. Tylne ramię jelca krótkie, mocno zwinięte ku dołowi, zakończone łezką. Na środku jelca półwąsy dolne w formie ostro zakończonego migdała. Trzon rękojeści z owalnymi bokami, ograniczony płaską listwą, dołem mocowany szerokim pierścieniem z podwójnie kanelowaną górną krawędzią. Głowica wysunięta ku przodowi, z płaskimi bokami i podwójnym kanelażem dolnej krawędzi. Drewniane półkoliste okładziny poprzecznie nitowane. Na głowni, pod nasadą, twardy, czerwony filc. G ł o w n i a ze stali polerowanej – europejska, krótka i szeroka, bardzo ładnie profilowana dwiema bruzdami, z długim, obosiecznym piórem o powiększonej szerokości, z mocno zarysowanym progiem. Bruzdy, biegnące od piątego centymetra przy nasadzie, kończą się środkowym, symetrycznym sztychem. Głownia gruba i ciężka. P o c h w a z drewnianych trzasek, oklejona ciemną, lakierowaną skórą, szyta szwem rymarskim na stronie zewnętrznej. Szyjka u góry obrzeżona płaskim, pogrubionym kołnierzem u wlotu i gniazdami na półwąsy jelca. Dołem szyjka obramiona ryfką z granią pośrodku i kanelażem po brzegach. Na wewnętrznej stronie ryfki, bączek pośredni do kółka. Trzewik pochwy wysoki, na dole zaokrąglony niewielką, symetryczną ostrogą. U góry trzewik ukształtowany w dwa półkola z obu stron, poniżej górnej krawędzi dwa obustronne kanelaże.