R ę k o j e ś ć otwarta, oprawa żelazna. Jelec prosty, krzyżowy, z ością długości 162 mm, wąsami z ością i paluchem obrączkowym, przynitowanym do wewnętrznego wąsa. Wszystkie elementy dekorowane drobnymi, rytowanymi motywami. Górne wąsy zanitowane. Trzon rękojeści drewniany, owinięty sznurkiem i oklejony czarną skórą, formowany w szesnaście karbów poprzecznych. Głowica przykryta wypukłym, migdałowym kapturkiem z ozdobnie wyciętym, sięgającym połowy trzonu warkoczem. Oba elementy dekorowane motywem kwiatowym. Kapturek zanitowany trzpieniem głowni. G ł o w n i a europejska, stalowa, o niewielkiej krzywiźnie, obustronnie szlifowana w płytką, szeroką bruzdę i głębszą bruzdeczkę przygrzbietową. Poczynając od nasady, bruzdy sięgają długiego, obosiecznego pióra. Sztych asymetryczny z pazurem. P o c h w a z łubek drewnianych, obciągnięta czarną skórą poszytą od strony wewnętrznej. Okucia pochwy z kutego żelaza. Szyjka wycięta w rodzaj wazonów, z wyprofilowanymi gniazdami na wąsy, zdobiona rytowanymi motywami roślinnymi. Dwie podwójne ryfki z ogniwkami i ruchomymi koluszkami od strony grzbietowej. Trzewik płasko zakończony, bez ostrogi, z wyciętymi okienkami po obu stronach, mocowany do płaszcza pochwy przez ścisk górnego pierścienia.

Ten typ szabli od czasów króla Stefana Batorego rozpowszechnił się w Polsce; używany był do ubioru narodowego szlachty, żupana delii lub ferezji oraz czapki zwanej magierką. W wojsku stosowana była w formacjach jezdnych, w husarii, a także w piechocie przez hajduków. Szable te spotykane zarówno na rynku antykwarycznym, jak i w zbiorach muzealnych rzadko posiadają pochwę. Obecność jej jest zatem dużym atutem prezentowanego tu egzemplarza. Atest - prof. Zdzisław Żygulski jun.