R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa żelazna. Jelec prosty, krzyżowy, z kabłąkiem w kształcie półstrzemienia. Tylne ramię jelca zwinięte w łezkę ku głowni. Przednie, załamane pod katem prostym ku górze, w połowie odgięte łukiem do przodu, tworzy kabłąk ze szczeliną przy głowicy do wiązania temblaka. W połowie krzyża jelca, skierowane ku dołowi półwąsy. Trzon drewniany, owinięty sznurkiem i oklejony czarną skórą, tworzy regularne karby. Długi, sięgający jelca kapturek mocowany dołem pierścieniem, górą zakuty trzpieniem głowni. W dolnej partii kapturka policzki zakute poprzecznym nitem wraz z trzonem. G ł o w n i a stalowa, polerowana, o znacznej krzywiźnie, obustronnie szlifowanaw jedną, szeroką bruzdę, sięgającą obosiecznego pióra. Sztych w linii grzbietu. P o c h w a żelazna, lutowana mosiądzem ma brzuścu. Kołnierz mocowany wkrętami na brzuścu i na płaskim grzbiecie kolby. Poniżej dwie ryfki z otworami na kółka dla troczenia szabli w rapciach. Płaszcz pochwy dołem zakończony asymetryczną ostrogą. Ślady korozji, w kilku miejscach wgniecenia.

Opisana powyżej szabla była pierwowzorem dla wielu regulaminowych wzorów szabel pruskich. Pierwszą z nich była słynna szabla szeregowych broni jezdnych wz 1811 Blüchera.