Prezentowany obraz nawiązuje do włoskiej szkoły scen pasterskich, a jednocześnie jest charakterystyczny dla niemieckiego artysty działającego w Italii Rossy da Tivoli. Oddał on z dużą dbałością o detal i indywidualny rys zarówno młodego pastuszka jak i jego braci mniejszych – owiec, wołów i psa. (Dokładność ta nie zaskakuje. Rossa utrzymywał na potrzeby swojego malarstwa w Tivoli pod Rzymem, całą menażerię zwierząt służących mu jako modele do obrazów.) Spokojne, rudawo- miodowe barwy i wyczucie w prowadzeniu światła sprawiają, że scena nabiera sielankowego, sentymentalnego charakteru. Blask firmamentu podkreśla głębię kontrastu całości.
Tematyka wiejska i pastoralna zyskały ogromną popularność we włoskim malarstwie doby baroku, skąd szybko rozprzestrzeniły się po całym kontynencie. Beztroskie, wiejskie sceny odwoływały się do marzeń o idealnym, pełnym radości i równowagi, świecie. Sielankowu krajobraz, będący tłem dla spokojnego życia wsi pojawiał się już w kulturze antycznej Hellady, ale topos wizerunku Arkadii – bukolicznej krainy szczęścia, w której Pastuchowie zajmują się kulturą, sztuką i literaturą, żyjąc za pan brat z przyrodą, pojawił się, dzięki dziełom Wergiliusza, dopiero w starożytnym Rzymie. Mistrzem i jednym z najbardziej znaczących artystów zajmujących się pasterską krainą szczęścia był właśnie Philip Peter Roos, zwany Rossą da Tivoli. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał on u swojego ojca – portrecisty i autora scen pasterskich. Później przeprowadził się na półwysep Apeniński gdzie uczył się pod okiem znanego malarza i dekoratora Giacinto Brandi. Obrazy Roosy wyróżniają się, na tle innych poruszających tę tematykę, w głównej mierze doskonałymi studiami z natury, szczegółowym oddaniem fauny i pełnymi nostalgii pejzażami w tle.