Korpus czteroboczny o zaokrąglonych ramionach, szyja niska, z walcowatą, mosiężną przykrywką zdobioną rozetą. Dekoracja szlifowana: płaszczyzny czterech boków szlifowane
„w brylant”, górna krawędź fazowana, w dnie rozeta.

„(…) Tak zdobione naczynia wykonywane były w Polsce w XVIII i na pocz. XIX w. Wiele z nich wykonano w hutach radziwiłłowskich. W wielkiej ilości pojawiają się szkła „w brylant” w Urzeczu około roku 1820.”
K. Buczkowski. Dawne szkła artystyczne w Polsce, Kraków 1958, str. 140–141, fot. 69