R ę k o j e ś ć z trzonem drewnianym, malowanym na biało, w kształcie wrzeciona o spiralnym żłobkowaniu, wewnątrz którego znajduje się oplot ze skręconego drucika. Trzon ujmują: od dołu mosiężny pierścień ozdobiony liśćmi laurowymi, od góry głowica mosiężna w kształcie gałki ze splecionej podwójnej liny okrętowej. Jelec mosiężny, na zewnętrznej stronie centralnie umieszczona muszla w otoczeniu dwóch delfinów, tworzących ramiona jelca. Na wewnętrznej stronie, w miejscu muszli, przycisk zatrzasku do mocowania kordzika w pochwie. G ł o w n i a stalowa, obosieczna, obustronnie szlifowana w płazy z ością. Na stronie wewnętrznej dekorowana oplecioną kotwicą, obwiedzioną arabeską. Strona zewnętrzna zdobiona podobnym motywem roślinnym. P o c h w a mosiężna, „groszkowana”, z dwiema ryfkami. Pierścienie i ogniwka z ruchowymi koluszkami, dekorowane wieńcem z liści laurowych. Między ryfkami, po stronie zewnętrznej, kotwica w podwójnej owalnej ramce z wytłoczonych perełek. Poniżej dekorację stanowi głowa Neptuna, trójząb pośród ornamentów laurowych i splecione ogonami ryby – maszkarony.

Historia opisanego kordzika jest nietypowa. W zbiorach Heeresgeschichtliches Museum w Wiedniu przechowywany jest projekt identycznego kordzika, przewidzianego w 1917 r. dla oficerów i urzędników marynarki wojennej Cesarstwa Austro-Węgier. Wykonano ok. 30 kordzików jako serię informacyjną. Po upadku monarchii w 1918 r. Austria pozbawiona została dostępu do morza, a tym samym i marynarki wojennej. Opracowany wzór kordzika nie był chroniony prawnie, można więc było takie kordziki zamówić i zakupić w Wiedniu, nie dokonując żadnych zmian, gdyż w dekoracji kordzika występowały tylko motywy marynistyczne.