akwarela, papier, 54 × 98,5 cm
sygn. i dat. l. d.: 924 (w prostokącie)/ JFałat/Leżajsk 13
Wystawiany:
Julian Fałat. Wystawa Jubileuszowa na 10-lecie Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli, 4 grudnia ? 7 lutego 2010 r.; Wystawa w Muzeum Okręgowym w Toruniu, 5 marca ? 3 maja 2010 r.;
Wystawa w Muzeum Miedzi w Legnicy, 7 maja ? 4 lipca 2010 r.
Reprodukowany:
A. Król, Julina Fałat, Muzeum Okręgowe w Toruniu, Muzeum Regionalne w Stalowej
Woli, 2010 r., str. 112.
Ikoniczny artysta Młodej Polski, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli szkoły monachijskiej, reformator szkolnictwa artystycznego, niezrównany pejzażysta i mistrz akwareli. W latach 1869–71 studiował w krakowskiej SSP, a następnie w akademii monachijskiej w pracowni A. Strähubera i G. Raaba. Na zaproszenie cesarza Wilhelma II, poznanego podczas polowania u Radziwiłłów, spędził 10 lat w Berlinie, malując sceny myśliwskie dla cesarza i dworu. W 1895 objął stanowisko dyrektora krakowskiej SSP i dokonał w niej gruntownej reformy programu nauczania. Od 1905 r. pełnił funkcję rektora uczelni. W latach 1919–21 mieszkał w Toruniu, gdzie założył Konfraternię Artystów. Swe prace prezentował regularnie od 1874 r. – w krakowskim TPSP, gdzie w 1925 r. odbyła się retrospektywna wystawa twórczości Fałata, a także w warszawskich salonach Krywulta i Garlińskiego. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Lwowie i za granicą, m.in. w Paryżu, Chicago, wielokrotnie w Berlinie, Monachium, Wiedniu, Wenecji i Rzymie. Był odznaczany złotymi medalami na międzynarodowych ekspozycjach w Berlinie, Monachium i Dreźnie oraz Wstęgą Komandorii Orderu Polonia Restituta. Malował pejzaże z Litwy, Polesia, podgórza Beskidu Śląskiego, widoki starego Krakowa.