Jacek Sienicki Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, u którego w1954 roku obronił swój dyplom. Swoje prace po raz pierwszy szerszej publiczności zaprezentował na Wystawie Młodej Plastyki w Warszawie w 1955 roku. W tym samym roku artysta objął stanowisko wykładowcy na macierzystej uczelni. W 1981 roku otrzymał tytuł profesora. Początkowo w swojej twórczości artystycznej artysta tworzył obrazy o metaforycznych aspektach. Z tego czasu pochodzą portrety, które w swej stylistyce zbliżają się do sztuki informelu oraz malarstwa materii. Potem Sienicki w swoich kompozycjach malarskich, układających się w całe cykle, podejmował taką tematykę jak: martwa natura, najczęściej ukazując samotny kwiat, postać ludzką, wnętrza, czy zabudowania Warszawy. Tutaj wyraźnie czerpiąc inspirację ze zdobyczy koloryzmu, wykorzystywał mocno stonowaną utrzymaną w szarościach kolorystykę, z przebłyskami ostrzejszych, bądź jaśniejszych kolorów, kładzionych na płótno impastowo. Prace te wykreowane z silnym ładunkiem ekspresjonistycznym, łączyły w sobie aspekty przedstawień realistycznych z abstrakcyjną formą. Był laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrody Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida w1975 r. czy Nagrody im. J. Cybisa otrzymanej w 1983 roku.